ലക്ഷദ്വീപിൽ സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതെന്ത്? |ആരാധനാലയത്തിൽ മണിയടിക്കാനോ പ്രദക്ഷിണം നടത്താനോ മൈക്ക് ഉപയോഗിക്കാനോ അനുവാദമില്ലാത്ത പ്രദേശങ്ങൾ കേരളത്തിൽ ഇന്നും നിലവിലുണ്ട്.|

ലക്ഷദ്വീപിൽ സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതെന്ത്?

ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായി ഏറെ സവിശേഷതകളുള്ളതും ഇന്ത്യൻ ഉപ ഭൂഖണ്ഡത്തിൽനിന്ന് അകന്നു സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതുമായ ലക്ഷദ്വീപ്, ഭരണപരമായി ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമാണ്. സാംസ്കാരികമായി കേരളവുമായി, പ്രത്യേകിച്ച് മലബാറുമായാണ് ലക്ഷദ്വീപിന്‌ കൂടുതൽ ബന്ധമുള്ളത്. മുസ്‌ലിം ഭൂരിപക്ഷമുള്ള ലക്ഷദ്വീപിൽ ഏതാണ്ട് 97% ൽ അധികവും ഇസ്ലാം മത വിശ്വാസികളാണ്. അവരുടെ വിശ്വാസവും സാംസ്‌കാരിക തനിമയും ആധുനിക ലോകത്തിനു ചേർന്നവിധം സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതും, പരിരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടതുമാണ്.

ലക്ഷദ്വീപ് സമൂഹങ്ങളുടെ, ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ സവിഷേതകളും, പരിസ്ഥിതിയും, സാമ്പത്തിക സാഹചര്യങ്ങളും കണക്കിലെടുത്തുകൊണ്ടുള്ള പരിഷ്കരണ, വികസന പരിപാടികളാണ് അവിടെ നടപ്പാക്കേണ്ടത്. മാറ്റം അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നു എന്നതോന്നൽ, ആരിലും സന്തോഷമുളവാക്കുന്നതല്ല. ജനാധിപത്യത്തിന് ചേരാത്ത ആധിപത്യ പ്രവണത, ഒരു ഭരണാധികാരിക്ക് ഭൂഷണവുമല്ല. പരിസ്ഥിതിപരമായ സവിശേഷതകളും ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളും കണക്കിലെടുത്തുകൊണ്ടും, ജനങ്ങളെ വിശ്വാസത്തിലെടുത്തുകൊണ്ടുമുള്ള ഒരു മുന്നേറ്റമാണ് ലക്ഷദ്വീപിന്‌ ഗുണപ്രദമാവുക.

എന്നാൽ, ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെയോ പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെയോ പുരാതന-മധ്യയുഗ സംസ്കൃതിയിൽ തളച്ചിടപ്പെടേണ്ട ഒരു ജനവിഭാഗമല്ല ലക്ഷദ്വീപ് നിവാസികൾ. അവർ പരിഷ്കൃത ലോകവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടും തദനുസൃതമായ ജീവിത രീതികളുമായി ഇണങ്ങിച്ചേർന്നും വികസനവും വളർച്ചയും നേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ജന വിഭാഗമാണ്.

ഇന്ത്യയിലെ ഒരു മത ന്യൂനപക്ഷം എന്ന നിലയിൽ, അവർക്കു പ്രത്യേക സംരക്ഷണവും അവകാശങ്ങളുമുണ്ട്. എന്നാൽ, ട്രൈബൽ സമൂഹങ്ങൾക്ക് ഉള്ളതുപോലെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ സംവരണമോ പ്രത്യേക അവകാശങ്ങളോ ഇല്ല. ഒരു പ്രത്യേക പ്രദേശത്തു താമസിക്കുന്നു എന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം, മത ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്ക് ആ പ്രദേശത്തിനുമേൽ, അന്യപ്രവേശമില്ലാത്ത അവകാശങ്ങളോ അധികാരമോ ഇല്ല.

മതേതര ജനാധിപത്യ സംവിധാനത്തിൽ, ഒരു പ്രദേശം ഒരു പ്രത്യേക മതവിഭാഗത്തിനായി സംവരണം ചെയ്യാനുള്ള എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും, മതരാഷ്ട്ര സ്ഥാപനത്തിലേക്കുള്ള പ്രഥമ ഘട്ടമായി പരിഗണിക്കപ്പെടേണ്ടതും ഒഴിവാക്കപ്പെടേണ്ടതുമാണ്. മതേതര ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തിൽ, പാർട്ടി ഗ്രാമങ്ങളും, മത പ്രവിശ്യകളും, ജാതിതിരിഞ്ഞുള്ള ഗെറ്റോകളുമെല്ലാം ഒഴിവാക്കപ്പെടേണ്ട തിന്മകളാണ്.

ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലും, ഒരു പ്രദേശത്തു ബഹുഭൂരിപക്ഷം ആളുകൾ ഒരു പ്രത്യേക മതവിഭാഗത്തിൽ പെടുന്നവരാകയാൽ, ഇതര മതവിശ്വാസികൾക്ക് അവരുടെ ആരാധനാലയത്തിൽ മണിയടിക്കാനോ പ്രദക്ഷിണം നടത്താനോ മൈക്ക് ഉപയോഗിക്കാനോ അനുവാദമില്ലാത്ത പ്രദേശങ്ങൾ കേരളത്തിൽ ഇന്നും നിലവിലുണ്ട്. സമാധാനപരമായ ജീവിതത്തെ കരുതി, അത്തരം ഫത്വകൾ അംഗീകരിച്ചു കഴിയുന്ന ക്രൈസ്തവ സമൂഹങ്ങളെപ്പറ്റി ഉത്തരവാദിത്വപ്പെട്ടവർ പറഞ്ഞറിയാം.

എന്നാൽ, ഇതര മത വിശ്വാസികൾ തിങ്ങിപ്പാർക്കുന്ന ഇടങ്ങളിൽപോലും അഞ്ചുനേരം ഉച്ചഭാഷിണിയിലൂടെ വിശ്വാസ പ്രഖ്യാപനങ്ങൾ നടത്തുന്നതിൽ യാതൊരു നിയന്ത്രണവും ചില ആളുകൾ പാലിക്കാറുമില്ല. ആരും അതിന്റെപേരിൽ പരാതിപ്പെടുകയോ നിയമനടപടി സ്വീകരിക്കുകയോ ചെയ്യാറുമില്ല. നമ്മൾ അതെല്ലാം ശീലിച്ചിരിക്കുന്നു. അത്തരം ഏകപക്ഷീയമായ ശീലങ്ങൾ ഒരു ബാധ്യതയായി ഏറ്റെടുക്കാൻ നമ്മിൽ ഭൂരിപക്ഷവും സന്നദ്ധരുമാണ്!

എന്നാൽ ഇന്ത്യയിൽ, ചില പ്രദേശങ്ങളിൽ ഒരു പ്രത്യേക വിഭാഗത്തിനു മാത്രം പ്രത്യേക ദേശീയ ഗാനവും പ്രത്യേക ദേശീയ പതാകയും പ്രത്യേക നിയമ വ്യവസ്ഥയും പ്രത്യേക അവകാശങ്ങളും നിലനിന്നിരുന്നതിനെതിരെ, അടുത്ത കാലത്തു കേന്ദ്ര സർക്കാർ നിയമനിർമ്മാണം നടത്തുകയും നടപടി സ്വീകരിക്കുകയുമുണ്ടായി! ഭാഷാപരവും മതപരവുമായ തനിമ സംരക്ഷിക്കുവാനുള്ള സമൂഹങ്ങളുടെയും സമുദായങ്ങളുടെയും അവകാശം സംരക്ഷിക്കുമ്പോൾത്തന്നെ, അന്യപ്രവേശമില്ലാത്ത പ്രാദേശിക വാദങ്ങൾ എതിർക്കപ്പെടേണ്ടത് തന്നെയാണ് എന്നതായിരുന്നു അതിന്റെ സന്ദേശം. ലോകം പക്ഷെ, അതിന്റെ യുക്തി മനസ്സിലാക്കി വരുന്നതേയുള്ളു!

ഇന്ത്യയുടെ പൊതു സാംസ്‌കാരിക ധാരയോട് ചേർന്നും ഇതര മത-സാംസ്‌കാരിക ധാരകളുമായും മതേതര പൊതു ബോധവുമായും സഹകരിച്ചും ജീവിക്കുന്നതിനുള്ള സന്നദ്ധതയും സൗമനസ്യവും, മറ്റെല്ലായിടത്തെയും ജനങ്ങൾക്കെന്നപോലെ ലക്ഷദ്വീപിലെ ജനങ്ങൾക്കും ഉണ്ടാവുക എന്നത് പ്രധാനമാണ്. സാംസ്‌കാരിക തനിമയുടെ പേരിലായാൽപോലും, എല്ലാ മാറ്റങ്ങളും എതിർക്കപ്പെടേണ്ടതല്ല.

പിൻ കുറിപ്പ്: ഇന്ത്യയിലെ ആദിമ ഗോത്ര സമൂഹങ്ങൾ പ്രത്യേകം സംരക്ഷണം ആവശ്യമുള്ളവരായാണ് പരിഗണിക്കപ്പെടുന്നത്. അവർക്കായി പ്രത്യേക നിയമങ്ങളുമുണ്ട്. എന്നാൽ അവർക്കുള്ളതുപോലെ, മത ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്കോ ദളിത് സമൂഹങ്ങൾക്കോ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ സംവരണമില്ല.–

ഫാദർ വർഗീസ് വള്ളിക്കാട്ട്