മധുവും വിശ്വനാഥനുമെല്ലാം പ്രതീകങ്ങളാണ്. |മാറേണ്ടത് നമ്മളാണ്! നാമുൾപ്പെടുന്ന സമൂഹമാണ്! നമ്മുടെ ചിന്താഗതികളാണ്.!

2018 ഫെബ്രുവരി 22 ന് പ്രബുദ്ധ മലയാളിയെന്ന കിന്നരി തലപ്പാവ് അഴിച്ചു വച്ച് ഓരോ മലയാളിയും ലജ്ജയോടെ തല കുനിച്ചു നിന്നത് ഒരു അനക്കമറ്റ ശവശരീരത്തിനു മുന്നിലായിരുന്നു.

മനസ്സിൽ ലേശം കരുണയും മനുഷ്യത്വവും ബാക്കിനിന്ന വളരെ കുറച്ചു മനുഷ്യർ മാത്രം ദൈന്യതയാർന്ന കണ്ണുകളോടെ പകച്ചു നിന്ന ഒരു പാവം മനുഷ്യനെയോർത്ത് കരഞ്ഞു. മധു എന്ന കാടിൻ്റെ മകന് വേണ്ടി കരഞ്ഞത് അവൻ്റെ അമ്മയായ പ്രകൃതി മാത്രമാണെന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അവനു നേരെ പ്രബുദ്ധരായ ഇരുകാലി മൃഗങ്ങൾ നടത്തിയ നെറികേടിനെതിരെ ശക്തമായി പ്രതികരിച്ചത് പ്രകൃതി ദേവി മാത്രമായിരുന്നു.

മധുവിനെ തച്ചുടച്ചു കൊന്ന അതേ മലയാളി hypocrisy അണുവിട മാറാതെ 2023ലും പ്രബുദ്ധ കേരളം കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നുവെന്ന് കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽ കോളേജ് വളപ്പിൽ തൂങ്ങി നിന്നാടിയ വിശ്വനാഥൻ എന്ന പാവം മനുഷ്യൻ്റെ ശവശരീരം അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. എത്ര മാത്രം കപടത നിറഞ്ഞ മനുഷ്യരാണ് നമ്മൾ അല്ലേ ?

മുഖപുസ്തകത്തിലൂടെയും മറ്റു സോഷ്യൽ മീഡിയകളിലൂടെയും ആദിവാസി -ദളിത് മനുഷ്യർക്കായും പാവപ്പെട്ടവർക്കായും കരയുന്ന, മനുഷ്യാവകാശത്തെക്കുറിച്ച് ഘോരഘോരം പ്രസംഗിക്കുന്ന, മനുഷ്യസ്നേഹത്തിന്റെ മഹത്വത്തെക്കുറിച്ച് വല്ലാതെ വാചാലരാവുന്ന, സഹജീവി സ്നേഹത്തേക്കാൾ ഉദാത്തമായ മറ്റൊന്നില്ല ഭൂമിയിലെന്നു വാഴ്ത്തിപ്പാടുന്ന, സർവ്വോപരി മാനവികതയുടെ വക്താക്കളെന്ന അവകാശവാദം മുഴക്കുന്ന നമ്മളിലോരോരുത്തരും സ്വയമൊന്നു ആത്മപരിശോധന നടത്തിയാൽ മനസ്സിലാകുന്ന, ഒരിക്കലും നിഷേധിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു പരമാർത്ഥമുണ്ട് .അത് നമ്മിലുറച്ചു പോയ വികലമായ സോഷ്യൽ സ്റ്റാറ്റസിൻ്റെയും മലിനമായ പ്രിവിലേജുകളുടെയും അജണ്ട സെറ്റ് ചെയ്ത അധമമായ പൊതുബോധവുമാണ്. ഈ സത്യത്തെ ഉൾക്കൊണ്ടുക്കൊണ്ട് ജീവിക്കുമ്പോഴും സമൂഹത്തിനു മുന്നിൽ അത് പരസ്യമാക്കാനാഗ്രഹമില്ലാത്തതിനാൽ നാം സ്വയം പ്രഖ്യാപിത ആക്റ്റിവിസ്റ്റുകളാകുന്നു.

അട്ടപ്പാടിയിലെ മധുവിനു വേണ്ടി വിലപിച്ച നമ്മളിലെത്രപേരുണ്ട് അതുപോലെ മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രധാരിയായ ഒരാളെ കണ്ടാൽ വീട്ടിലേക്ക് ആനയിക്കുന്നവരായി?

ഒരുപക്ഷേ അങ്ങനൊരാളെ വിശക്കുന്നുവെന്നു പറഞ്ഞു വീടിനു മുന്നിൽ കണ്ടാൽ ഗേറ്റിനു പുറത്ത് നിറുത്തി ഭക്ഷണം കൊടുത്തേക്കാം. അതല്ലാതെ വീട്ടിലേയ്ക്ക് വിളിച്ചു കയറ്റി ഊണുമുറിയിലിരുത്തി ഭക്ഷണം വിളമ്പാൻ നമ്മൾ തയ്യാറാവുമോ?

ഇല്ല! കാരണം നമ്മിലുറങ്ങികിടക്കുന്ന സോഷ്യൽ സ്റ്റാറ്റസ് അവിടെ വില്ലനാവുന്നുണ്ട്. ഭൂലോക ഫ്രോഡുകൾ കോട്ടിട്ട് കാറിൽ ഇരുന്നാൽ സാറെ എന്നു വിളിച്ചു ഓച്ഛാനിച്ചു നില്ക്കുവാൻ ശീലിച്ച നമുക്ക് മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രമിട്ട്, ചെരുപ്പില്ലാതെ നടന്നു പോകുന്നയാൾ വില കുറഞ്ഞ ” എടാ – പോടാ ” വിളികൾക്ക് മറുപടി പറയാൻ ബാധ്യസ്ഥനായ ഒരാളാണ്.ഇത്തരത്തിലൊരു വേർതിരിവ് നമുക്കുണ്ടായത് എങ്ങനെ?

കൊച്ചു കുട്ടിയായിരിക്കുമ്പോൾ മുതൽ നമ്മൾ കണ്ടു ശീലിച്ചതും നമ്മെ പരിശീലിപ്പിച്ചതും അങ്ങനെയാണ്. നമ്മെ വളർത്തി വലുതാക്കിയവരും ഈ സമൂഹവുമാണ് നമ്മളെ അത് പഠിപ്പിച്ചത്.

വീട്ടിൽ ജോലിക്ക് വരുന്ന മുതിർന്ന സ്ത്രീയെ പേരിട്ടു വിളിക്കുന്ന നമ്മളാണ് സഹജീവി സ്നേഹത്തെ കുറിച്ച് പറയുന്നത്. പത്രക്കാരൻ, പാൽക്കാരൻ, തേങ്ങ വെട്ടുകാരൻ, മീൻകാരി , ജോലിക്കാരി ,ഡ്രൈവർ തുടങ്ങി നിത്യജീവിതത്തിൽ പരിചിതമുളള മുഖങ്ങളെ നമ്മൾ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതിങ്ങനെയല്ലേ ?

സാമൂഹികവിലക്കിന്റെ ബാലപാഠങ്ങൾ തുടങ്ങി വയ്ക്കുന്നത് നമ്മൾ തന്നെയല്ലേ? സോഷ്യൽ പ്രിവിലേജുകളുടെ ഗർവ്വ് നമ്മളറിഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നത് സമൂഹത്തിൽ നിന്നുമല്ലേ?

മാറേണ്ടത് നമ്മളാണ്. പ്രബുദ്ധതയുടെ മുഖംമൂടിക്കുളളിൽ ആരും കാണാതെ ഒളിപ്പിച്ചുവച്ച കാലുഷ്യത്തെ, കാപട്യത്തെ വലിച്ചെറിയേണ്ടത് നമ്മളാണ്.

എന്റെയും നിങ്ങളുടെയും ഉളളിലെ ജീർണത മറച്ചുവച്ചിട്ട് മധുവിനും വിശ്വനാഥനും വേണ്ടി വിലപിക്കുമ്പോൾ, പ്രതിഷേധിക്കുമ്പോൾ പടിയിറങ്ങി പോകുന്നത് സ്വന്തം ആത്മാഭിമാനമാണ്.

“കള്ളൻ – കള്ളി” എന്നു ലേബലിട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ മനുഷ്യാവകാശവും ന്യായാ-അന്യായവുമൊക്കെ കൂടും കുടുക്കയുമെടുത്ത് കാശിക്ക് പോകണമെന്ന പൊതുബോധം അടിയുറച്ച് പോയതിനാലാവും ആർക്കും ആരെയും ആൾക്കൂട്ട വിചാരണ ചെയ്ത് തല്ലാനുള്ള റൈറ്റ് ഉണ്ടാവുന്നത്. പണമോ അരിയോ മൊബൈലോ മോഷ്ടിച്ചുവെന്ന് ഒരാൾ വിളിച്ചു പറയുമ്പോൾ നമ്മൾ അത് വിശ്വസിക്കുന്നത് ആരോപിക്കുന്നവരുടെ സ്റ്റാറ്റസ് സിംബൽ നോക്കിയാണ്.

പുട്ടിയിട്ട് മിനുക്കിയ മുഖം വിളിച്ചുപറയുന്ന അസത്യത്തിന് ദുർബ്ബലമായി വീണു കിടക്കുന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തിനേക്കാൾ മിനുപ്പ് തോന്നുന്നത് ലുക്കിലെ വ്യത്യാസം അനുസരിച്ചാണ്. ഒപ്പം ഒരാൾ കളവ് ചെയ്താൽ പിടിച്ചു നിറുത്തി ചോദ്യം ചെയ്ത് പോലീസിനെ ഏല്പിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് നടുറോഡിലിട്ട് അടിക്കുകയും ഇടിക്കുകയും ആണെന്ന ചീപ്പ് മെൻ്റാലിറ്റിക്ക് മല്ലൂസ് സ്വയം കൊടുത്തിരിക്കുന്ന പേരാണ് പ്രബുദ്ധത.

മൊബൈൽ മോഷണം ആരോപിച്ച് ഒരു പിഞ്ചു കുഞ്ഞിനെ അപമാനിക്കാൻ ധൈര്യമുണ്ടായ, ചൈൽഡ് റൈറ്റ്സിനെ നോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്താൻ മടിക്കാത്ത പിങ്ക് പോലീസുള്ള നാടാണിത്. ഇവിടെ ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ്. പ്രിവിലേജ് ഉള്ളവർക്ക് വേണ്ടി മാത്രം വായ തുറന്ന് ഓരിയിടാനും വാലാട്ടാനും കെല്പ്പുള്ള സാംസ്കാരിക നായകരും ബുദ്ധിജീവികളും സ്ത്രീപക്ഷവാദികളും തേരാ പാരാ നടക്കുന്ന നാട്ടിൽ കോട്ടും സൂട്ടും കാറുമുള്ള മോൺസനും റാണയ്ക്കും ഒക്കെ സ്പെഷ്യൽ കൺസിഡറേഷനുണ്ട്.

മധുവും വിശ്വനാഥനുമെല്ലാം പ്രതീകങ്ങളാണ്. നാം പടുത്തുയർത്തിയ, അഹങ്കാരത്തോടെ തീറ്റിപ്പോറ്റുന്ന യജമാനത്വബോധത്തിന്റെ, സോഷ്യൽ പ്രിവിലേജിൻ്റെ രക്തസാക്ഷികളാണവർ..

സാമൂഹികവിലക്കുകളുടെ ചങ്ങലക്കെട്ടുകളെ പൊട്ടിച്ചെറിയാൻ നമ്മുടെ പൊതുബോധം വൈകും തോറും ഇനിയും മധുവും വിശ്വനാഥന്മാരും നമുക്കിടയിലുണ്ടാകും.

മാറേണ്ടത് നമ്മളാണ്! നാമുൾപ്പെടുന്ന സമൂഹമാണ്! നമ്മുടെ ചിന്താഗതികളാണ്.!

Anju Parvathy Prabheesh